آئین مستان

در میان حجره جان می داد و یک یاور نداشت

غیر درد و غم نهان در سینه آن سرور نداشت

آفتاب عمر کوتاهش نهان می شد ولی

آسمان دیده اش جز اشک و خون اختر نداشت

کَس عیادت جز اجل زان یوسف زهرا نکرد

گرگ مرگ آمد ولی او تاب در پیکر نداشت

تا کند رفع عطش آن لاله ی باغ رضا

غیر سقای دو چشمش هیج آب آور نداشت

او میان حجره جان می داد و قاتل پشت در

پایکوبی کرد و شرم از روی پیغمبر نداشت

بوی عطر غربت آمد از حریم حجره اش

باغبان باغ حق چون او گل پرپر نداشت

اینگونه آه مکش جوابت نمی دهند

حرف از عطش مزن که آبت نمی دهند

در بین هلهله ها ای عزیز من

پاسخ به درد و پیچ و تابت نمی دهند

چشم انتظار لطف کنیزان خود مباش

مرهم برای قلب کبابت نمی دهند

دنیا نه جای توست ، به عرش خدا برو

آنجا ملائکه غذابت نمی دهند

وقتی کبوتران خدا سایه گسترند

هرگز به دست آفتابت نمی دهند

می خواستند مثل حسین خونجگر شوی

پایان اگر به التهابت نمی دهند

یک روز هم حسین صدا زد که اصغرم

حرف از عطش مزن که آبت نمی دهند

یاسر مسافر

از درون حجره ی در بسته می آید صدا

باشد این صوت غم انگیز جواد ابن الرضا

نو گل باغ ولایت سوزد از لب تشنگی

گلشن عمرش خزان گردیده از زهر جفا

گوهر بحر امامت شد اسیر ظلم و کین

اسم اعظم اُفتاده در کف ایوان چرا

از جفای معتصم گردیده دلخون و غریب

گلشن عمرش خزان گردیده از زهر جفا

عاقب جان داد اند شهر غربت تشنه لب

سوخت زین غم قلب پاک مادرش خیر النسا

قلب مهدی سوزد و دارد بلب آه و فغان

لرزه افتاده زآهش بر تمام ماسوا

کوشه حجره غریبانه زدنیا رخت بست

آنکه بودی شهره اند بخشش و جود و عطا

در حجره در بسته تنی در تب و تاب است

جان می دهد تشنه ی یک جرعه آب است

ناله ها زند کنج حجره، دست پا زند

چون مار گزیده تنم از کینه بسوزد

از لعل لبم تا جگر سینه بسوزد

از جفا شده خون دل من

همسرم شده قاتل من

نه مادر نه خواهر نه همدم یاری

تا بحر من خسنه کند ناله زاری

ای هم نفس نا نجیبم

کف نزن ببین من غریبم

روضه بخونم براتون، یا علی بن موسی الرضا، چهل سال امام رضا منتظر بود خدا بهش یه جوون داد، اینقدر علی بن موسی الرضا دوست داشت این جواد الائمه رو می فرمود: با برکت تر از این جوان تو اسلام نیومده؛ میگن این شب ها هرکی میزه زیارت امام رضا همه باب های دیگر رها می کنن همه از باب الجواد وارد حرم میشن وقتی میاد باب الجواد یه آقازاده آغوش باز کرده.

مرهم حریف زخم زبان ها نمی شود

اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی شود

گریه مکن بهانه به دست کسی مده

با گریه هات هیچ مداوا نمی شود

خسته مکن گلوی خودت را برای آب

با آب گفتن تو کسی پا نمی شود

اینقدر پیش چشم کنیزان به خود مپیچ

با دست و پا زدن گره ات وا نمی شود

گیسو مکش به خاک دلی زیر و رو شود

در این اتاق عاطفه پیدا نمی شود

باور کنم به در نگرفته است صورتت

این جای تنگ و این قدو بالا نمی شود

با ضرب دست و پا زدنت طشت می زنند

جز هلهله جواب مهیا نمی شود

با غربتی که هست تو غارت نمی شوی

نیزه به جای جای تنت جا نمی شود

خوبی پشت بام همین است ای غریب

پای کسی به سینه ی تو وا نمی شود

خدا لعنت کنه همه قاتل های ائمه رو خدا لعنت کنه جده ملعونه رو وقتی زهر به امام حسن داد، میگن تا دست پا زدن امام حسن رو دید گریه کرد پشیمون شد؛ اما این ام الفضل نا نجیب نمی دونم چه زنی بوده، همچین که صدای جواد الائمه بلند شد، بعضی از کنیزا دشون به رحم اومد رفت همه رو خبر کرد، گفت: یه عده ای پا بزنند یه عده ای دست بزنن تا صدای آقا رو کسی نشنوه؛ یه وقت دیدن دیگه صداش نمیاد در حجره رو باز کردن دیدن گرد غبار همه ی حجره رو فرا گرفته حضرت صورت رو خاک گذاشته، یه ریسمان آوردن پای حضرت بستن چند نفر سر ریسمان گرفتن از پله ها بردن بالای بام، بدن بالای بام زیر آفتاب گذاشت آی بنازم به معرفت کبوتران اومدن بالهاشون باز کردند سایبون برای بدن عزیز زهرا درست کردند.

این یه بدن بود کبوتران سایه کردن، لا یوم کیومک یا ابا عبدالله، ای حسین، یه جمله روضه بخونم، یه کاری کردن با بدن اربابمون زینب که نشناخت بماند، دختری که سال ها تو آغوش ابی عبدالله بود یه وقت رو پا بلند شد گفت عمه این سر بریده مال کیه، عمه چشماش خون آلوده، دندان هاش خون آلوده، پیشانیش خون آلوده، گیسوانش خون آلوده، جلو چشم دختر چوب برداشت

آی حسین.....

از شرار زهر کینه خون شده قلب مدینه

تا قیامت غصه و غم  قسمت این سرزمینه

هادی آل پیمبر از غم بابا حزینه

خنده های تلخ قاتل شعله افکنده به سینه

پیش روی حجت حق دشمنان سخت می زنن

او دهد جان یه عده بحر او دست می زنن

قتلگاه اش خانه ی خود قاتل او همسرش

با لبی خندان کنیزان پیش او کف می زنن

وای از این غم، وای از این غم  

وای من از درد غربت

تشنه کام دل پریشان بین حجره می دهد جان

وقت مردن زنده گشته یاد شاه تشنه کامان

پیرمردی بین گودال شد اسیر چنگ گرگان

غرق خاک و غرق خونه وای من سلطان خوبان

با نگاهش بین مقتل حرف ها می زند حسین

پیش چشم خواهر خود دست پا می زد حسین

موی او در دست دشمن راس او در زیر تیغ

ضربه ها می زد عدو ناله ها می زد حسین

 وای جگرم میسوزد

ابرها گریه کنان، بادها سینه زنان    

از غم شاه جوان، جگرم میسوزد

 وای جگرم میسوزد

سینه ها شد مغبوم، بین حجره مظلوم   

شد امامی مسموم، جگرم میسوزد

 وای جگرم میسوزد

بر لبش جی بالما، آن امام تنها

ناله زد وا اُما، جگرم میسوزد

 وای جگرم میسوزد

هم نوا با مادر، روضه میخواند بر   

غم شاه بی سر، جگرم میسوزد

خاک عالم بر سر، شده زینب مضطر

 دختران بی معجر، خیمه ها میسوزد

 وای خیمه ها میسوزد

پیش چشم طفلان، پاره های قرآن

زیر سم اسبان، جگرم میسوزد

 وای جگرم میسوزد

کربلا شد غوغا، آتشی شد برپا

 روی نیزه سرها، خواهری میسوزد

 وای معجری میسوزد